موزه مو در آوانوس در کاپادوکیه ترکیه قرار دارد. آوانوس برای سفال هایش معروف است که از گل سرخ بسیار غنی تهیه میشوند.در این شهر موزه ای از مو توسط potter Chez Galip تهیه شده است. در این موزه مو های بیش از ۱۶ هزار زن جمع آوری شده است. این زنان همان کسانی هستند که از این موزه بازدید میکنند و قسمتی از موی خود را بهمراه یک تکه کاغذ که حاوی مشخصاتشان است به در و دیوار این موزه میچسبانند.
کاپادوکیه یا کَتپَتوکه یا کاپادوسیه در پارسی باستان: Katpatuka، به معنای «سرزمین اسبهای زیبا») یونانی: Καππαδοκία) نام سرزمین باستانی پهناوری در آسیای کوچک (ترکیه کنونی) است. نام کاپادوکیه پس از روزگار باستان در زمان چیرگی مسیحیت بر این بخش پایدار ماند و امروزه هم در زمینه گردشگری بدین بخش تاریخی کاپادوکیه گفتهمیشود. توریستیترین بخش کاپادوکیه استان نوشهر ترکیه کنونی را دربرمیگیرد.
نام این منطقه در متون اسلامی به صورت قبدوقیه آمدهاست.
کاپادوکیه سرزمینی است در مرکز آناتولی (خود آناتولی بمعنای محل برآمدن خورشید بزبان یونانی میباشد و از اینجهت میتوان برابر با خراسانش دانست) و محوطهای را در بر میگرفت که امروز میان نوشهیر، نیغده، آکسرای، کرشهیر و قیصریه قرار دارد. از نامیترین قسمتهای این سرزمین امروزه بنام گورمه یاد میگردد که مجسمههای باستانی را در دل خود جای داده است. این محوطهٔ باستانی از سال ۱۹۸۵ از طرف یونسکو جزو میراث فرهنگی جهان شناخته شده و ثبت گردیدند. از دیگر دیدنیهای باستانی این دیار شهر زیرزمینی است که در درین کویو واقع است و هرساله گردشگران زیادی را بسوی خود جلب میکند و بر شهرت خویش میفزاید.در سال ۹۰ تا ۸۸ پیش از میلاد، فتح کاپادوکیه در آسیای صغیر به وسیله مهرداد ششم پنتوس روی میدهد.
از زمان مادها کاپادوسیه بخشی از شاهنشاهی ایران بوده است. در تاریخ برای نخستین بار در پایان سده ششم پیش از میلاد است که نامی از کاپادوکیه میرود و آن هم در سنگنبشتههای سهزبانه دو تن از پادشاهان هخامنشی، داریوش بزرگ و خشایارشا. از دیر باز فرهنگ و آیین ایرانی آنچنان در ارمنستان و کاپادوسیه پذیرفته و گسترش یافته بود که میتوان گفت که مردمان این نواحی در زمان هخامنشیان و اشکانیان دیگر انیرانی شمرده نمیشدند. پرستش ایزدان ایرانی بویژه مهر و آناهیتا در کاپادوسیه رواج داشت و نویسندگان یونانی چگونگی برگزاری مراسم مذهبی ایرانی را در آنجا گزارش کردهاند.